Waarom is de ene speech de andere niet?

Barack Obama’s ‘Yes we can’, John F. Kennedy’s ‘Ask not what your country can do for you’ en Margaret Thatchers ‘The lady’s not for turning’. Zinnen uit speeches die zorgen voor kippenvel open monden van bewondering.
De beroemdste van allemaal is misschien wel Martin Luther Kings ‘I have a dream,’ een zin uit een speech die 60 jaar later nog steeds een vrachtlading aan emoties oproept. Toch waren lang niet alle speeches van deze grootmeesters zo succesvol. Waar ligt dat aan?

– Only Fans –

King stond tijdens zijn bekendste speech voor een groep van meer dan 250.000 mensen, zijn fans, die ademloos naar hem luisterden. Obama zei ‘Yes we can’ tegen zijn aanhangers, Thatcher sprak haar woorden voor haar eigen Conservative Party en Kennedy inspireerde zijn luisteraars tijdens zijn inauguratie speech.
Publiek dat aan je kant staat, dat voor je juicht terwijl je spreekt, helpt. Het voelt vertrouwd om voor een groep te staan waarvan je weet dat ze duimen voor een goede afloop. Is dit de reden dat deze speeches zo sterk, tijdloos en raak zijn?

“Een recept voor succes is er niet”

– Druk op de ketel –

Een andere gemene deler in de speeches is de noodzaak. De speeches moesten raak zijn. ‘Yes we can’ werd uitgesproken na een pijnlijk verlies in de tussentijdse peilingen, tijdens ‘The lady’s not for turning’ lag Thatcher enorm onder vuur. Maakt de noodzaak dat je de boodschap beter overbrengt? Presteer je onder druk dan echt het best?

– De juiste woorden –

Dat de inhoud van de speech niet alles zegt, bewijst Martin Luther King. ‘I have a dream.’
In 1963, op de trappen van het Lincoln Memorial, riep hij hiermee op een eind te maken aan alle racisme. Misschien wel de meest emotionele speech uit de tweede helft van de 20e eeuw, met woorden die je nooit meer vergeet.